Sokal - historia i dzień dzisiejszy miasta i rejonu

Sokal

.

Po II Wojnie Światowej, w Związku Radzieckim, władze komunistyczne niszczyły wszystko to, co było związane z Bogiem i Jego kultem, Próbowali dokonać rzeczy niemożliwej, mianowicie wymazać z ludzkich serc wiarę w Boga, ich tożsamość oraz historię.

Nie ominęło to również Tartakowa, miasteczka niedaleko Sokala, w którym oddawano cześć i szerzono kult Matki Bożej Uzdrowicielki Chorych w Cudownym Obrazie. Sposoby walki z Bogiem, przerażały swoją okrutnością. Najpierw przesiedlono mieszkańców miasteczka i okolic. Na tym jednak nie poprzestano. Pod pretekstem braku pomieszczeń gospodarczych, dla nowoutworzonego kołchozu, zabrano się do przebudowy kościoła na spichlerz zbożowy, tym samym dewastując świątynię. Jednak wierni nie zostawili cudownego obrazu, wyjeżdżając zabrali to co najcenniejsze.

W ten sposób obraz odnalazł się w Łukawcu, w miejscowości niedaleko od Lubaczowa gdzie otoczono go należną mu czcią. Jednak w sercach byłych mieszkańców Tartakowa, rozproszonych po całej Polsce i również tych którzy zostali w Tartakowie, nadal żyła nadzieja, wspierana modlitwą, że Obraz powróci na swoje prawowite miejsce.

Koronacja cudownego Obrazu MB Tartakowskiej odbyła się w 1991 r. w Lubaczowie podczas kolejnej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski.

Prawie po pięćdziesięciu latach, 15 maja 2004 roku, Matka Boża Tartakowska Uzdrowicielka Chorych w Swoim Cudownym Obrazie wróciła na dawne miejsce kultu, gdzie przez długie lata, wysłuchiwała modlitw i uzdrawiała chorych. Brama sanktuarium zamurowana, wydawałoby się na wieczność, znów została otworzona, witając powrót swojej Pani. W ten sposób Matka Boża, kolejny raz potwierdziła, że walka z Bogiem jest z góry skazana na niepowodzenie.

Minęło już prawie dwa miesiące od momentu kiedy cudowny obraz powrócił do Tartakowa. W każdą niedzielę, po Mszy Świętej, z radością zauważamy jak w sercach ludzi wraca pamięć kultu Matki Bożej Uzdrowicielki Chorych. Z różnych miejscowości przyjeżdżają ludzie z prośbą o modlitwę w intencji uzdrowienia dla nich albo ich bliskich.

Grupa pielgrzymów z Włoch, która brała udział w uroczystości intronizacji obrazu, wracając do domu po audiencji u Ojca Świętego, miała poważny wypadek samochodowy. Ku wielkiemu zdziwieniu innych, wszyscy wyszli z niego cało, poza lekkimi obrażeniami. Jak sami później opowiadali, w chwili wypadku, rozmawiali o Matce Bożej Tartakowskiej, Której zawdzięczają swoje ocalenie.

Jerzy Piotrowski

.

balbuta

zabytki Sokala i Tartakowa w woj. lwowskim
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
nasi przodkowie, krewni i znajomi
www.sukces.fora.pl/antyki-kolekcje-wspomnienia,17/zabytki-sokala-i-tartakowa-w-woj-lwowskim,195.html

Video-Lux

Filmy video w internecie

Polski Lwów i Polskie Wilno
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Polski Lwów i Polskie Wilno
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Polski Lwów i Polskie Wilno
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Polski Lwów i Polskie Wilno
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Polski Lwów i Polskie Wilno
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Polski Lwów i Polskie Wilno
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Polski Lwów i Polskie Wilno
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Polski Lwów i Polskie Wilno
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

========================
Film DVD dla Ciebie

Na filmie dvd (w wersji turystycznej) 70 minut poświęcone jest zabytkom i rozmowom z Ukraińcami na tematy historyczne w miejscowościach : Sokal, Zabuże, Tartaków i Komarów.

Zamówienia proszę składać pod adresem:

[link widoczny dla zalogowanych]

lub telefonicznie:

094-340-60-06

Koszt 1 płyty DVD = 30 zł wraz z kosztami wysyłki (przy przedpłacie na konto autora)
lub 40 zł - płatne listonoszowi przy odbiorze.

Video-Lux

Film o Sokalu i okolicach na DVD dla Ciebie
"Sentymentalna podróż do krainy ojców"

Filmy historyczno-krajoznawcze:

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Sokal k/Lwowa - intro do filmu:
[link widoczny dla zalogowanych]

Sokal k/Lwowa -cerkiew pw. św.Piotra i Pawła:
[link widoczny dla zalogowanych]

Zabuże k/Sokala - cerkiew pw. św. Michała Archanioła:
[link widoczny dla zalogowanych]

Na filmie dvd (w wersji turystycznej) 70 minut poświęcone jest zabytkom i rozmowom z Ukraińcami
na tematy historyczne w miejscowościach : Sokal, Zabuże, Tartaków i Komarów.

Koszt płyty DVD = 30 zł wraz z kosztami wysyłki (przy przedpłacie na konto autora) lub 40 zł - płatne listonoszowi przy odbiorze.

Zamówienia proszę składać pod adresem: [link widoczny dla zalogowanych]

lub telefonicznie: 094-340-60-06

HW · Gość

Cudowny obraz w kościele tartakowskim

Hanna Widacka

Tartaków, małe miasteczko w dawnym województwie bełskim na Ukrainie, w 2. połowie XVIII w. należał do rodu Potockich. Wojewoda kijowski Franciszek Salezy Potocki (zm. 1773) ufundował tam kościół farny (wzniesiony w miejscu starego kościoła św. Michała, wystawionego w 1587 r.),w którym znajdował się obraz, malowany na płótnie naklejonym na deskę, przedstawiający Niepokalane Poczęcie Najświętszej Marii Panny. Jego historię dokładnie opisał proboszcz tartakowski, Andrzej Gabriel Kostkiewicz, w dziele pt.

Pewna wiadomość Obrazu Niepokalanego Poczęcia Maryi Panny w Kościele parafialnym Tartakowskim,

wydanym w drukarni księży bazylianów w 1778 r. Druk ukazał się „pod Protekcyą Jaśnie Wielmożnego Imci Pana Stanisława Potockiego [syna Franciszka Salezego] Chorążego Wielkiego Koronnego, Starosty Bełskiego (...), Fundatora, Kollatora y Dobrodzieia Tegoż Kościoła”, stąd autor we wstępie zamieścił poświęconą Stanisławowi Szczęsnemu dedykację, podpisując ją jako „Podnużek [!] X. A. Kostkiewicz Pr: Tart:”.
Rozpoczynając swą opowieść, autor relacjonował: „Od kogo ten Obraz, y kiedy malowany, żadney wiadomości, dla dawności iego, mieć niemożna; to tylko pewna, że zostawał w Pałacu Miasta Tartakowa, z którego palącego się był wyniesiony [miało to zdarzyć się w 1727 r.], y dostał się s. p. Imci X. Mikołajowi Kucharskiemu, na ten czas Kapellanowi J. W. Stanisława Potockiego, Woiewody Bełzkiego Dziedzica Tartakowa”.

Tenże proboszcz Kucharski miał go do śmierci u siebie na plebanii; potem obraz przeniesiono do kościoła, wieszając gdzie popadnie. 9 marca 1765 r. pokazały się na nim krwawe krople i „strumienie iasne” ; ten stan rzeczy trwał do końca miesiąca. Ksiądz Kostkiewicz, z pomocą dziada kościelnego i organisty, parokrotnie dokonał autopsji malowidła. Stwierdzono, iż „ten Obraz bardzo był zakurzony y zakopcony tak dalece, że mało co malowania znać było”, więc obmyto go kilka razy.

Jak się okazało, doznawano przy nim szczególnych łask i cudów (Kostkiewicz cytuje zeznania przeszło 80 świadków), zatem biskup chełmski Okęcki wyznaczył w 1776 r. komisję duchowną do zbadania tych zjawisk, a w czerwcu roku następnego wydał dekret, uznający ikonę za cudowną, z zaleceniem umieszczenia jej w wielkim Ołtarzu Rożańcowym. Od 1965 roku obraz cudowny - prawdopodobnie szkoły włoskiej z początku XVII wieku - uratowany przez siostry służebniczki w 1944r., znajduje się w kościele Najświetszej Marii Panny Królowej Polski w Łukawcu koło Lubaczowa.

Obraz utrwalił w sygnowanym miedziorycie Adam Goczemski, prawdopodobnie ormiański grafik, pracujący dla potrzeb ławry bazyliańskiej w Poczajowie w latach 1770 – 1784. Sztych, odbity na odwrocie karty tytułowej druku Kostkiewicza, wyobraża Madonnę w gwiezdnej aureoli, stojącą w lekkim kontrapoście na półksiężycu i depczącą skręconego spiralnie smoka.

Z kulistych i ciężkich, jakby ulepionych z twardego tworzywa, obłoków wychyla się Bóg Ojciec z rozłożonymi rękami. U dołu zwracają uwagę dwa rokokowe kartusze herbowe z Pilawą Potockich i Kończycem Mniszchów, odnoszące się do małżonków – Stanisława Szczęsnego Potockiego (1751 – 1805) i Józefy Amalii Mniszchówny (1752 – 1798).

PCz · Gość

W trosce o zabytki sakralne

W Ciechocinku rozpoczęła się wczoraj ogólnopolska konferencja zatytułowana "Ochrona i konserwacja zabytków sakralnych". Odbywa się ona pod honorowym patronatem JE ks. bp. Wiesława Meringa, przewodniczącego Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturalnego Konferencji Episkopatu Polski, oraz Tomasza Merty, podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, generalnego konserwatora zabytków.

- Widzę konieczność wypracowania koncepcji finansowania prac konserwatorskich i ochrony małych zabytkowych kościołów, których parafie nie są w stanie pokryć. Kolejną sprawą, o nieco innym charakterze, jest problem udostępniania zwiedzającym kościelnych zbiorów muzealnych. Muzea diecezjalne są często otwarte tylko w określonych niewielu godzinach i nie we wszystkie dni tygodnia. Nie jest to wynikiem braku dobrej woli, lecz spowodowane trudnościami finansowymi, wiążącymi się z zatrudnieniem, stworzeniem nowych etatów pracy, a więc z funduszami - mówi s. Natanaela Błażejczyk CSSF, konsultant ds. ochrony zabytków sakralnych przy Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski. - Wydaje się, iż spod kontroli wymykają się dzieła sztuki religijnej rozproszone w krajobrazie. Mam na myśli kapliczki, przydrożne krzyże, figury sakralne. Także te obiekty wymagają ochrony - dodaje siostra Natanaela.
Konferencja "Ochrona i konserwacja zabytków sakralnych", która odbywa się w Klinice Uzdrowiskowej "Pod Tężniami" im. Jana Pawła II, przy ulicy Warzelnianej 7 w Ciechocinku, w dniach 12-14 października br., ma na celu m.in. zgłoszenie trudności związanych z ochroną i konserwacją zabytków, wykorzystanie funduszy europejskich dla ich ochrony oraz wspólne podjęcie skutecznej troski o dziedzictwo kultury materialnej. W jej programie m.in. wykłady: "Drewniane kościoły na Śląsku Opolskim i problemy ich ochrony" (ks. prof. Piotr Maniurka), "Konserwacja obiektów sakralnych Kresów Wschodnich" (dr Janusz Smaza), "Współczesna sztuka sakralna - odnajdywanie Boga w czasach zamętu" (prof. Stanisław Rodziński) czy "Inwentaryzacja zbiorów tekstylnych na Jasnej Górze - realizacja i problemy" (prof. Helena Hryszko, o. dr Jan Golonka). Konferencję zorganizował Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, Rada ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturalnego Konferencji Episkopatu Polski oraz Zarząd Główny Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków. Towarzyszy jej wystawa prof. Jana Tajchmana pt. "Konserwacja i kreacja architektury".
PCz

Gość

Stanisław Szczęsny Potocki herbu Pilawa (ur. 1753 w Krystynopolu, zm. 14 marca 1805 w Tulczynie) – polityk polski o orientacji prorosyjskiej, wojewoda ruski w latach 1782-1788, generał-lejtnant wojsk koronnych 1784-1792, generał artylerii koronnej w latach 1788-1792, marszałek konfederacji targowickiej 1792 w Koronie, rosyjski general-en-chef od 1797, dyplomata. Stanisław Szczęsny Potocki używał tytułu hrabiowskiego, który nigdy nie był mu przyznany. Współtwórca konfederacji targowickiej.
Uważany za zdrajcę, w czasie insurekcji kościuszkowskiej skazany zaocznie na karę śmierci.
Szczęsny Potocki był synem wojewody kijowskiego Franciszka Salezego Potockiego, potężnym i majętnym magnatem z setkami tysięcy poddanych, głównie w województwie bracławskim na Ukrainie. Wykształcony w domu. Umysłowo rozwijał się powoli, był słabego charakteru [1]. W wieku szesnastu lat otrzymał pierwszą funkcję publiczną – starostwo bełzkie.

Pierwsze małżeństwo [edytuj]
Ożenił się potajemnie w wieku lat 18 z Gertrudą z Komorowskich, która zmarła tragicznie w okolicznościach rzucających podejrzenia na ojca Szczęsnego. Załamany moralnie u progu życia z powodu tragicznego zgonu żony próbował popełnić histeryczne samobójstwo, jednocześnie przepraszał ojca i prosił o wybaczenie mezaliansu.
Drugie małżeństwo z Józefiną Amalią [edytuj]
1 grudnia 1774 Stanisław Szczęsny poślubił Józefinę Amalię z Mniszchów, osobę różną od niego pod względem temperamentu i inteligencji, utalentowaną artystycznie, lubiącą pisać i malować. Jest ogólnie znane, że miała wiele romansów, stąd uważa się, że spośród jedenaściorga urodzonych przez nią dzieci, jedynie trojga ojcem był Stanisław[1]. Małżeństwo bardzo krótko mieszkało razem.
Trzecie małżeństwo [edytuj]
Przebywając w 1793 roku w Sankt Petersburgu, Szczęsny spotkał małżonkę, Józefinę Amalię, z którą nie żył od pewnego czasu. Porozumiał się z nią w sprawach majątkowych i w zamian za przekazanie jej w zarząd wszystkich majątków otrzymywał rentę w wysokości 900 tysięcy złotych polskich.
W latach 1793-1795 Szczęsny przebywał w Hamburgu z Zofią Wittową. W 1795 we Lwowie małżeństwo Józefa i Zofii Wittów zostało rozwiązane, a w 1796 za sumę kilkuset tysięcy złotych Witt uznał rozwód.
Na początku 1798 r. w Kamieńcu Podolskim sąd konsystorski ogłosił rozwód Stanisława z Józefiną, która zmarła w październiku. 28 kwietnia Zofia Wittowa poślubiła Stanisława Szczęsnego Potockiego, w tym samym roku urodził się ich najstarszy syn Aleksander. W 1799 Potoccy udali się w podróż poślubną, m.in. do Włoch, gdzie, jak podawała później Zofia, w wyniku gwałtu poczęty został Mieczysław. Pod koniec życia Szczęsnego małżeństwo przeżywało trudności z powodu romansu Zofii z pasierbem – Szczęsnym Jerzym, domniemanym ojcem Bolesława.
Życie i kariera [edytuj]
W latach 1782-1788 był wojewodą ruskim i początkowo współpracownikiem Stanisława Augusta Poniatowskiego, ale od 1784 skłaniał się do opozycji magnackiej.
W tymże roku ufundował dar patriotyczny dla Rzeczypospolitej, na który składały się 24 armatki trzyfuntowe i czterystu żołnierzy piechoty, warte 100 tysięcy złotych polskich, podczas gdy roczny dochód Szczęsnego wynosił 3 miliony złotych.
Związany z koterią faworyta Katarzyny II, Grigorija Potiomkina. W latach 1785-1789 był wielkim mistrzem loży Wielkiego Wschodu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego[2]
W 1788 zrzekł się urzędu wojewody ruskiego i odkupił od Alojzego Fryderyka von Brühla patent generała artylerii koronnej za sumę 20 tysięcy dukatów. Został wybrany do Izby Poselskiej, jego antyreformatorski program polityczny nie zyskał poparcia. Na Sejmie Czteroletnim był posłem z województwa bracławskiego i działał jako przywódca stronnictwa prorosyjskiego, usiłując blokować wszelkie próby reform, a nawet dążąc do zniesienia w ogóle centralnego rządu w Polsce.
Zniechęcony obradami sejmowymi, wybrał się w podroż w (1789) najpierw do Wiednia, skąd wysyłał do kraju literaturę propagandową.
W grudniu 1790 przybył do Paryża, gdzie 24 grudnia 1790 został przyjęty do klubu jakobinów jako członek zagraniczny[3]. Utożsamiał jakobinizm z republikańskimi tendencjami opozycji magnackiej w Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
W 1791, na wieść o uchwaleniu Konstytucji 3 Maja, wraz z Sewerynem Rzewuskim z Wiednia dążył do organizacji interwencji rosyjskiej w Polsce (patrz: linki zewnętrzne). W tym samym roku przybył do Jassów, gdzie znajdowała się główna kwatera Potiomkina, spotkał tam przyszłą żonę – Zofię, która była metresą Potiomkina. W tym samym roku udał się do Sankt Petersburga, gdzie w zmowie z carycą Katarzyną, negocjując wraz z Franciszkiem Ksawerym Branickim i Sewerynem Rzewuskim z politykami rosyjskimi, założyli konfederację targowicką, której celem było utrzymanie tradycyjnych instytucji i swobód szlacheckich, jak liberum veto, jak i przekształcenie Polski w zdecentralizowaną federację magnacką. Konfederacją zarządzał jako jej marszałek z siedziby rodowej w Tulczynie. 30 sierpnia 1792 w dniu jego imienin ksiądz Michał Sierakowski odprawił nabożeństwo w Lubomli i wygłosił przemówienie, w którym wysławiał jego gorliwość w dźwiganiu upadłej wolności, zapewniając o wdzięczności przyszłych pokoleń, stawiał go za wzór cnoty i patriotyzmu i ogłosił zbawcą Rzeczypospolitej. [4]
Urażony złą prasą w Rzeczypospolitej Stanisław Szczęsny zdecydował się na "wieczystą ekspatriację" – opuścił Polskę w 1793 r. i udał się do Hamburga, gdzie dotarły go wieści o skazaniu na karę śmierci, wieczysta infamię, pozbawienie godności, konfiskatę majątku i utratę wszystkich urzędów przez Sąd Najwyższy Kryminalny w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Wobec nieobecności skazanego, wyrok wykonano in effigie 29 września 1794.
Rządy targowicy zostały wkrótce wymuszone za pomocą armii rosyjskiej (wojna polsko-rosyjska) i z udziałem króla, który przystąpiwszy do konfederacji w lipcu 1792 praktycznie skapitulował. Sam Szczęsny ponoć w rozbiorowe zamiary Rosji nie wierzył i myślał, że swoimi akcjami umożliwi zachowanie polskiej tożsamości politycznej i terytorium, ale po drugim rozbiorze wyjechał do Rosji i zadeklarował swoją lojalność dla tego państwa, wstąpił do armii rosyjskiej na swoją prośbę, zawartą w liście do carycy z 1794 r., w którym prosił również o uznanie go Rosjaninem, a w 1797 został odznaczony najwyższą rangą – generalską general-en-chef. W maju 1795 Stanisław Szczęsny powrócił do majątku.
Ciekawostką jest, że kiedy w 1792 ks. Józef Poniatowski wyzywał Szczęsnego Potockiego na pojedynek z Wiednia, gdzie przebywał, Szczęsny nie odmówił wprost, lecz wyznaczył na miejsce spotkania nierealistyczną lokację – Sankt Petersburg, gdzie ks. Józef byłby zapewne aresztowany przez władze rosyjskie, gdyby się tam pojawił.
Schyłek życia i śmierć [edytuj]
W wyniku romansu syna z żoną u Stanisława Potockiego rozwijała się mania prześladowcza, podejrzewał, że jest systematycznie truty.
Zmarł 28 marca 1805 r. w wieku 53 lat. Pogrzeb zakłóciło ograbienie zwłok z rosyjskiego munduru, orderów i klejnotów, a nagie zwłoki zostały porzucone pod ścianą.
Ciekawostki [edytuj]
· Antoni Malczewski opisał historię Gertrudy w dziele Maria.
· Maria Pomezańska z Chłędowskich (1806 r. –15 lutego1862) w 1853 r. wydała we Lwowie 3-tomową powieść „Gertruda Komorowska”.
Przypisy
1. ↑ 1,0 1,1 Łojek J. (1983, wyd. II), Potomkowie Szczęsnego. Dzieje fortuny Potockich z Tulczyna 1799-1921, Lublin, Wydawnictwo Lubelskie, ISBN 8322201192
2. ↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738-1821, Kraków 1929, s. 24.
3. ↑ Łojek J. (1988), Dzieje zdrajcy, Katowice, ISBN 83-216-0895-7 s. 126
4. ↑ Tadeusz Śliwa, Michał Sierakowski, w: Polski Słownik Biograficzny, t. XXXVII, s. 289.

Tatiana

Historia i opis Cudownego obrazu Matki Bożej Łukawieckiej

Obraz Matki Bożej Tartakowskiej ( obecnie Łukawieckiej) został namalowany przez mistrza włoskiego na początku XVII wieku i umieszczony w kaplicy zamkowej Potockich w Tartakowie. Był malowany olejno na płótnie przyklejonym do deski.

Gdy zamek nawiedził pożar kapelan ks. Stanisław Kucharski uratował Cudowny Obraz i ulokował na plebanii. Dopiero po śmierci księdza wizerunek Najświętszej Panny został umieszczony w kościele w Tartakowie na pilastrze nad chrzcielnicą.

Obraz przedstawia Matkę Boską w otoczeniu symboli Maryjnych, stojąca na półksiężycu Maryja depcze głowę skrzydlatego smoka. Centralną część kompozycji zajmuje postać Matki Bożej ukazanej w pozycji stojącej. Jej głowa jest lekko pochylona w dół i skierowana w stronę prawego ramienia.

Ręce Maryi są złożone do modlitwy na wysokości piersi, prawa noga wysunięta do przodu a stopa wystaje poza krawędź księżyca. Niepokalana ubrana jest w białą, sięgająca ziemi suknię, posiadającą wąskie rękawy oraz niewielki dekolt obszyty pasmanterią.

Suknia od kolan w dół udrapowana jest pionowo z lekko skośnie układającymi się fałdami. Przez prawe ramię przewieszony jest ciemnoniebieski płaszcz, okrywający plecy i obejmujący biodra, dość mocno udrapowany. Czerwona podszewka płaszcza widoczna jest przy odchylonej krawędzi z lewej strony.

Twarz Matki Bożej ma wyraz skupiony i łagodny. Ma delikatne rysy, wysokie czoło, cienkie brwi, prosty, mały nos oraz małe usta. Powieki Najświętszej Panienki są przymknięte a wzrok skierowany w dół. Włosy długie, rozpuszczone, opadające na plecy.

Głowa bez okrycia. W dolnej części obrazu rozciąga się rozległy pejzaż, a poniżej cześć zaciemniona, ze smokiem i ciernistymi krzewami. Smok leży pod stopami Matki Bożej. Jest zwinięty, widać, że kona. Z jego rozwartej paszczy wypadło jabłko.

Smok został umieszczony na pierwszym planie, w części zacienionej pejzażu z krzewami ciernistymi. Powyżej rozciąga się daleki, bardzo rozległy pejzaż z widocznymi grupami drzew, rzeką i wzgórzami na horyzoncie.

W górnej części obrazu przedstawiono postać Boga Ojca, ukazanego jako starca z siwą głową. Obejmuje on opiekuńczym gestem cały świat wraz z Maryją i ziemią. Wokół Maryi, na tle obłoków znajdują się symbole Maryjne: po stronie lewej: Lilia wśród cierni, Drzewo życia oraz Zwierciadło Sprawiedliwości, natomiast po stronie prawej: Brama niebieska, Krzew gorejący oraz Wieża Dawidowa.

Piętrzące się obłoki są najciemniejsze u dołu obrazu, stopniowo rozjaśniają się ku górze. Kolorystyka obrazu jest stonowana , z przewagą barw brunatnych.

W dniach 9 - 24 marca 1765 roku obraz płakał jak to nazywano. Z oczu Matki Najświętszej wyciskały się obficie krwawe łzy. Bardzo liczni świadkowie tego wydarzenia opisywali, że : „ obfite, krwawe krople wydobywały się z oczu Maryi, aż strasznie było patrzeć: niektóre na obrazie zasychały i po sobie znaki zostawiały, inne spływały i tak trwały te ślady, dopóki przez księży starte i kilkakrotnie zmyte nie zostały; podkładany pod obraz ręczniczek cały był zbroczony krwią. W tym samym czasie i w dniach późniejszych nad kościołem w dzień i w nocy ukazywała się jasna poświata, rozświetlająca kościół. Wielu widziało też jak cudowny obraz zmieniał kolory -mienił się kolorami.

Po wydarzeniach z marca 1765 roku obraz stał się obiektem wielkiego zainteresowania. Do kościoła w Tartakowie napływały ogromne ilości zaciekawionych, oraz szukających ratunku u Matki Bożej. Zostawiali Matce Bożej wiele wotów w zamian za uratowane życie czy zdrowie.

Wymienia się m.in.: korale, obrazy różnej wielkości, serca, krzyżyki, łańcuszki, pierścionki, zegarki, tabliczki z napisami a także drewniane kule. Wierni obchodzili ołtarz wokoło na kolanach. Obraz zmywano winem lub wodą i rozdawano te płyny pielgrzymom, którzy podawali je do picia chorym.

Zamawiano Msze święte przed Cudownym Obrazem. Przed nabożeństwami obraz odsłaniano przy muzyce organów i orkiestry; często fanfar lub pieśni ułożonych do Matki Bożej.

W 1963 roku obraz przekazano do Lubaczowa, gdzie ważyły się jego losy, ponieważ o przejecie go zabiegała parafia w Tarnoszynie. Jednak parafianie tartakowscy prosili aby obraz przekazać do Łukawca, gdyż mogli tam łatwiej dojechać i łatwiej utrzymywać kontakt z Matką Boską.

W 1965 roku biskup Jan Nowicki przekazał obraz do parafii Łukawiec, gdzie jest otaczany wielką czcią zarówno przez miejscowych wiernych, jak i przybywających pielgrzymów tartakowskich. Kult Matki Bożej trwa nieprzerwanie, a kontakt wiernych z Maryją jest rzeczywisty; z Nią rozmawiają, Jej powierzają swoje troski i sprawy.

więcej>>>>>

[link widoczny dla zalogowanych]

@@@@@@@@@

Na filmie dvd (28 minut w formacie ekranowym 16:9) m.in. rozmowa z kustoszem sanktuarium ks. Prałatem Józefem Kornaga o niesamowitej historii cudownego obrazu Matki Boskiej Łaskawej z Tartakowa k/Sokala w woj. Lwowskim.

@@@@@@@@@@@@@

Tatiana

Lubaczów 1991-06-03

Do Lubaczowa Ojciec Święty przybył w godzinach wieczornych poprzedniego dnia. Pierwsze kroki skierował do miejscowej prokatedry, gdzie powitał go abp Marian Jaworski, dotychczasowy administrator apostolski diecezji w Lubaczowie, obecnie arcybiskup lwowski obrządku łacińskiego. Ojciec Święty w krótkim przemówieniu przypomniał wielkie tradycje Kościoła na tych terenach. Przypomniał także postać śp. kard. Władysława Rubina, którego ciało spoczywa w krypcie prokatedry lubaczowskiej.

W poniedziałek, 3 czerwca o godz. 8.30 Jan Paweł II odprawił Mszę św. na stadionie w Lubaczowie. W homilii nawiązującej do trzeciego przykazania Bożego Papież podjął aktualny w Polsce temat neutralności światopoglądowej państwa. Postulat neutralności jest słuszny, nie może jednak oznaczać ateizacji życia państwowego i społecznego. Z jednej strony, obecność w życiu państwa i społeczeństwa tego, co święte, nie może czynić nikogo obcym we własnej ojczyźnie, z drugiej zaś - katolicy czuliby się nieswojo w państwie, z którego struktur wyrzucono by Boga. Po Mszy św. Papież ukoronował wizerunek Matki Boskiej Tartakowskiej.

Przed końcowym błogosławieństwem Jan Paweł II raz jeszcze zwrócił się do zgromadzonych na Mszy św. ze słowami pozdrowień. Było to jednak coś więcej aniżeli pozdrowienie: obecność biskupów i wiernych z diecezji leżących na Ukrainie skłoniła Papieża do refleksji nad aktualną sytuacją i przyszłością Kościoła na Wschodzie. „Nie wiem - powiedział - kiedy będzie mi dane odwiedzić Lwów i tamte ziemie (…), ale wiem, że macie przed sobą ogromną pracę (…). Jesteśmy z wami i będziemy z wami (…). Kościół jest uniwersalny”.

Tatiana

Dnia 8 stycznia 2004 roku przedstawiciele Archidiecezji lwowskiej na czele z kardynałem Marianem Jaworskim uczestniczyli we Mszy św. sprawowanej przez Ojca Świętego w jego prywatnej kaplicy. Po Mszy św. przedstawiciel Szachetnego Bractwa pan Igor Żuk podarował Ojcu Świętemu mitrę i stułę. Na mitrze wyhaftowany jest obraz Matki Bożej Łaskawej patronki Lwowa. Stuła zawiera wizerunki nowych błogosławionych - arcybiskupa Józefa Bilczewskiego i Księdza Zygmunta Gorazdowskiego, których Papież beatyfikował we Lwowie w czerwcu 2001 roku.

Następnie Ojciec Święty poświęcił kopię obrazu Matki Bożej Tartakowskiej oraz korony dla tego obrazu. Na tą uroczystość przybył proboszcz parafii Łukawiec z diecezji zamojskolubaczowskiej w Polsce, gdzie znajduje się oryginał obrazu oraz proboszcz parafii Tartaków, który otrzymał ten cenny dar z rąk Ojca Świętego. Oryginał obrazu Matki Bożej Tartakowskiej koronował Jan Paweł II w Lubaczowie dnia 3 czerwca 1991 roku. Uroczysta intronizacja kopii obrazu odbędzie się w Tartakowie 15 maja 2004 roku. <

Tatiana

Dnia 24 czerwca 2006 r kardynał Marian Jaworski odprawił mszę św. Przed obrazem Matki Bożej Uzdrowienia Chorych w Tartakowie. Obecny obraz jest koronowany przez papieża Jana Pawła II w Rzymie w 2004 roku. Kościół został zwrócony wiernym w 2004 roku w stanie kompletnej ruiny. W ostatnim czasie zostały wstawione nowe okna oraz nastawa ołtarzowa przystosowanej do obrazu Matki Bożej, autorstwa Dymitra Piotrowskiego z Tarnopola.
Po zakończeniu mszy św. Ksiądz Kardynał poświęcił kopię obrazu Matki Bożej Tartakowskiej, która zostanie umieszczona w nastawie ołtarzowej na czas remontu świątyni.

Tatiana

Łaskawa Opiekunka Chorych

color=red]Łaskawa Opiekunka Chorych[/color]

Obraz Matki Bożej Łukawieckiej (d. Tartakowskiej) pierwotnie był umieszczony w kaplicy pałacowej Potockich w Tartakowie k. Sokala (dzis. Ukraina). Uratowany z pożaru trafił potem do kościoła w Tartakowie. W III 1765 r. z oczu Maryi na obrazie wypływały krwawe łzy, co potwierdzali świadkowie: "Obfite, krwawe krople wydobywały się z oczu Maryi (...);
niektóre na obrazie zasychały i po sobie znaki zostawiały, inne spływały i tak trwały te ślady, dopóki przez księży starte i kilkakrotnie zmyte nie zostały".

W 1777 r. obraz uznano za cudowny. Wyznaczona na 7 X 1939 r. koronacja nie odbyła się.

Z obawy przed profanacją w 1944 r. obraz wywieziono do Dębicy, a w 1961 r. przekazano parafii w Łukawcu, na prośbę osiadłych tam mieszkańców Tartakowa.

Od 1990 r. znajduje się w głównym ołtarzu nowego kościoła. Koronował go 3 VI 1991 r. w Lubaczowie Jan Paweł II. Obraz Matki Bożej Łukawieckiej (pocz. XVII) nieznany artysta włoski namalował olejno na płótnie (80 x 58 cm) przyklejonym do deski.

Msze św. w sanktuarium: niedziele - 8.00, 11.00, 17.00 (VII-VIII oprócz 17.00), w dni powszednie 18.30. Odpust: 3 V [www.parafialukawiec.iap.pl ].

[link widoczny dla zalogowanych]