Sokal - historia i dzień dzisiejszy miasta i rejonu
Odwiedź Sokalszczyznę - rejon w województwie lwowskim
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Profil
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
Forum Sokal - historia i dzień dzisiejszy miasta i rejonu Strona Główna
->
Historia i dzień dzisiejszy
Napisz odpowiedź
Użytkownik
Temat
Treść wiadomości
Emotikony
Więcej Ikon
Kolor:
Domyślny
Ciemnoczerwony
Czerwony
Pomarańćzowy
Brązowy
Żółty
Zielony
Oliwkowy
Błękitny
Niebieski
Ciemnoniebieski
Purpurowy
Fioletowy
Biały
Czarny
Rozmiar:
Minimalny
Mały
Normalny
Duży
Ogromny
Zamknij Tagi
Opcje
HTML:
TAK
BBCode
:
TAK
Uśmieszki:
TAK
Wyłącz HTML w tym poście
Wyłącz BBCode w tym poście
Wyłącz Uśmieszki w tym poście
Kod potwierdzający: *
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Skocz do:
Wybierz forum
Ogólne
----------------
Ogłoszenia, komunikaty administracyjne
Aktualności z kraju i zagranicy
Sokalszczyzna
----------------
Sokal, Zabuże, Żwirka, Poturzyca
Ilkowicze, Tartaków, Komarów i okolice
Bełz, Czerwonograd, Ugniw, Wielkie Mosty
Lwów i Wilno - stolice Kresów
----------------
Ukochane miasto LWÓW
Wilno - miasto moich przodków
Polacy na Kresach
----------------
Historia i dzień dzisiejszy
Wielcy Patrioci Kresów
Poszukiwania
Sanktuaria
----------------
Jasna Góra w Częstochowie
Sanktuarium Maryjne w Licheniu
Sanktuarium Matki Bożej Sokalskiej w Hrubieszowie
Sanktuaria na Kresach
Sanktuarium Matki Boskiej z Tartakowa w Łukawcu
EURO 2012
----------------
współpraca polsko-ukraińska
Księga Gości
----------------
spotkania, imprezy, warsztaty, linki do stron w internecie
Przegląd tematu
<table border="0" cellpadding="3" cellspacing="1" width="100%" class="forumline"> <tr> <th class="thCornerL" width="22%" height="26">Autor</th> <th class="thCornerR">Wiadomość</th> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>Iwona-</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Czw 22:05, 12 Lip 2012<span class="gen"> </span> Temat postu: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">Poległym w nieznanym miejscu....Jest dużo miejsc zapomnianych, dużo grobów znajdujących się bardzo daleko, których nikt nie odwiedza .I tam w te dni będzie panować cisza,mrok, smutek.. Nie wolno nam zapomnieć o tym co człowiek zgotował człowiekowi.</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row2"><span class="name"><a name=""></a><b>annasw</b></span></td> <td class="row2" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Wto 5:51, 15 Lis 2011<span class="gen"> </span> Temat postu: BAJONOWKA</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">Witam Serdecznie!!!! <br /> <br />Mam nadzieje, ze ktos to jeszcze przeczyta i uda mi sie dotrzec do kataktu z osoba ktora opowiedziala historie z Bajonowki. Stryj mojej kuzynki mieszkal w tej osadzie i slad po nim zaginal. Kilka dni temu odnalazlysm jego nazwisko i imie na liscie mieszkancow. Przy nazwiskach innych mieszkancow widnieja daty i notki wywieziony na sybir a przy jego nzawisku nic. Bardzo prosze wiec o kontakt <br />Lacze pozdrowieni i z gory dziekuje za pomoc <br /> Anna Maria <br /> <br />kontak do mnie: <a href="mailto:annasw@go2.pl">annasw@go2.pl</a></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>Sokal</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Pią 14:24, 12 Lut 2010<span class="gen"> </span> Temat postu: niesamowita historia ludzi i cudownego obrazu</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody"></span><table width="90%" cellspacing="1" cellpadding="3" border="0" align="center"><tr> <td><span class="genmed"><b>Cytat:</b></span></td> </tr> <tr> <td class="quote"> <br /><span style="font-size: 24px; line-height: normal"><span style="color: blue"><span style="font-weight: bold">Film DVD dla Ciebie</span></span></span> <br /> <br /><span style="color: blue"><span style="font-size: 18px; line-height: normal"><span style="font-weight: bold">Na filmie dvd (28 minut w formacie ekranowym 16:9) <br />niesamowita historia ludzi i cudownego obrazu <br />Matki Boskiej Łaskawej z Tartakowa k/Sokala w woj. Lwowskim.</span></span></span> <br /> <br /><img src="http://www.sokal.fora.pl/images/galleries/7843006194b22b2bc450e7-565180-wm.jpg" border="0" /> <br /> <br /><span style="color: red"><span style="font-size: 18px; line-height: normal"><span style="font-weight: bold">Zamówienia proszę składać pod adresem: <br /> <br /><a href="mailto:sokal2@wp.pl">sokal2@wp.pl</a> <br /> <br />lub telefonicznie: <br /> <br />94-340-60-06 <br /> <br />Koszt 1 płyty DVD = 20 zł wraz z kosztami wysyłki </span></span></span></td> </tr></table><span class="postbody"></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row2"><span class="name"><a name=""></a><b>Sokal</b></span></td> <td class="row2" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Pią 1:11, 12 Lut 2010<span class="gen"> </span> Temat postu: Wypędzenia Polaków z Wołynia</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">Z Wołynia do piekła <br />Wypędzenia Polaków z Wołynia w relacji naocznego świadka. Wysłuchał Krzysztof Kunert <br /> <br /> <br />-------------------------------------------------------------------------------- <br />O tym, że Niemcy wkroczyli do Polski dowiedzieliśmy się z radia. Myśleliśmy wówczas, że wojna nie potrwa drugo. Byliśmy pewni, że Anglia i Francja, nasi sprzymierzeńcy, na pewno nie zawiodą. 1 września 1939 r. wydawało się, że jesteśmy daleko od walk, że tu na pewno nie dotrą. <br />-------------------------------------------------------------------------------- <br /> <br /> <br />Początek wojny <br /> <br />Kilka dni później zbombardowane zostało Równe. Pamiętam sylwetki samolotów na niebie, o których wszyscy mówili, że to Niemcy. W powietrzu czuło się napięcie. Mama płakała po kątach. Bała się, była przygnębiona. Pamiętała pierwszą wojnę światową i osobiste cierpienia, które ją wtedy dotknęły. Tata też chodził wyraźnie podenerwowany. W tym czasie mieszkańcy naszej osady częściej się spotykali, pytając jeden drugiego, co dalej będzie. Przypominam sobie, że w 1939 r. było piękne lato. W sierpniu szykowałam się do pierwszej klasy. Oto spełniały się moje marzenia. W końcu, tak jak rodzeństwo, miałam iść do szkoły. Kiedy 1 września zostałam w domu, byłam bardzo nieszczęśliwa. Po kilku dniach do naszego gospodarstwa, podobnie jak do całej Bajonówki, zaczęli docierać pierwsi uciekinierzy. Patrzyłam na ich zdekompletowane ubrania, wyczerpanie i pełne przerażenia oczy. Wiedziałam, że są tu przez wojnę, ale nie rozumiałam dlaczego. I choć wieści, które przynosili, niepokoiły, wszyscy byli przekonani, że Kresom nic nie grozi. <br /> <br /> <br />Rosjanie na Wołyniu <br /> <br />Wojna rozpoczęła się dla nas 17 września. Sowieccy żołnierze pojawili się przed południem. Ubrani w szmaty i opasani sznurkami nie wyglądali jak wojsko. Do naszego gospodarstwa trafił niewielki patrol, ale nie było to oddział NKWD, którego funkcjonariuszy zobaczyłam po raz pierwszy dopiero w Równem. Żołnierze NKWD chodzili w granatowych mundurach i mieli okrągłe czapki. Inaczej też się zachowywali, a na ich widok ludziom zaczynał towarzyszyć strach. Ci zaś, którzy przyszli do naszego domu, byli spokojni. Pozostali tu kilka godzin. Zrobili pobieżną rewizję, chcieli broń i zegarki, a wcześniej wprost na polu zarekwirowali ojcu konia. Oczywiście, kazali podać sobie jedzenie. Byli zdziwieni, że nasz dom to nie kołchoz, że mieszka tu zwykła rodzina, a nie jacyś „burżuje”. W końcu poszli, ale rodzice byli pewni, że to dopiero początek. W tym czasie szosą na zachód przemieszczały się regularne oddziały sowieckiej armii. Strach i obawa towarzyszyły nam przez kolejne dni. Osadnicy, weterani wojny polsko-bolszewickiej, mieli świadomość, co może ich spotkać pod okupacją sowiecką. Zapowiedział to zresztą w Bajonówce jeden z politruków, który podczas zebrania, upity prawie do nieprzytomności, groził im śmiercią. Dlatego też kilka miesięcy później, w styczniu 1940 r., ponad pięćdziesięciu mężczyzn, a wielu, jak mój ojciec, z dorastającymi synami, przekroczyło nielegalnie niemiecko-rosyjską granicę. Z czasem mieli do nich dołączyć pozostali członkowie rodzin. <br /> <br /> <br />Pierwsze chwile grozy <br /> <br />Zanim jednak nastał styczeń, przeżyliśmy przedsmak dramatu, który dokonał się na naszych ziemiach. Któregoś dnia rozeszły się pogłoski, że nacjonaliści ukraińscy będą mordować Polaków. Z ostrzeżeniem przybiegł do nas jeden z miejscowych, ukraińskich sąsiadów, z którymi żyliśmy w pełnej zgodzie, a czasem nawet w przyjaźni. Osadnicy zadecydowali trzymać się razem i w razie konieczności bronić rodzin. Tego dnia na nocleg wybrali naszą przechowalnię owoców, w której schroniła się większość ludzi z Bajonówki. Mężczyźni zdecydowali się na to miejsce, ponieważ było obetonowane i nieco wpuszczone w ziemię, a przez to łatwiejsze do obrony. To była dramatyczna noc. Stan zagrożenia, jaki wówczas panował, pamiętam do dziś. Kobiety z dziećmi przebywały wewnątrz, mężczyźni zaś uzbrojeni w widły i siekiery stali na warcie. W środku między jabłkami rozścielono słomę, na której ludzie starali się jakoś poukładać. Było ciemno i duszno, gdyż strop był bardzo niski, a niektórzy palili świece. Wkrótce zasnęłam, ale w nocy budziły mnie płaczące dzieci i uspakajające je matki. W kolejne dni, przynajmniej nasza rodzina, spaliśmy już w domu. Wiem, że inni w tym czasie chowali się po polach i lasach, a niektórzy spali na wozach. <br /> <br /> <br />Wczesne godziny poranne, październik 1939r. <br /> <br />Prawdziwa tragedia zaczęła się dla nas 17 października. Tego dnia zostaliśmy wypędzeni z domu. Nasza sytuacja była o tyle nietypowa, że pierwszy transport Polaków w głąb Rosji odbył się 10 lutego 1940 r., a zakwalifikowane do wywózki rodziny wysiedlano z domów kilka dni wcześniej. Natomiast nasze cztery osady ukraińscy żołnierze wypędzili w październiku 1939 r. Tego dnia usunęli tylko nas, a w następne wywłaszczano kolejnych osadników. Byliśmy pierwsi, być może dlatego, że nasze gospodarstwo było najbogatsze. Przyszli nad ranem. Około czwartej rodziców obudziło walenie do drzwi. Okazało się, że w drzwiach stoją jacyś żołnierze. Krzyczeli, że mamy się wynosić, że gospodarstwo od dziś nie jest już nasze. Zagrozili, że w południe, jeśli nie wyniesiemy się, zostaniemy rozstrzelani. Zdenerwowany tata próbował załagodzić sytuację, a mama, która jej nie zrozumiała, wzięła wiadra i poszła doić krowy. Najwyraźniej nie dotarło do niej, co mówili, lub nie potrafiła tego pojąć. <br /> <br /> <br />7 godzin szabru <br /> <br />Zaraz też ci, którzy przyszli, oraz gromadząca się wokół zabudowań okoliczna ludność ukraińska weszli do mieszkania. Rozpoczęło się szabrowanie. Zabierali wszystko, co wpadało im w ręce. Zrywali nawet kilimy ze ścian i firanki. Wkrótce żołnierze zaczęli pić wino zrobione przez ojca i niedługo potem poupijali się. Potem strzelali w powietrze, krzyczeli, byli coraz bardziej agresywni. Płacząca mama zaczęła nas pakować. Udało jej się zabrać jakieś pierzyny i trochę odzieży. Przygnębiony ojciec ładował rzeczy na wóz, bo jeden z mężczyzn, którego rodzice znali, pozwolił „pożyczyć” naszego konia i furmankę. Kiedy rodzice pracowali przy załadunku, my, dzieci, pozostawaliśmy w domu. Byłam wystraszona, płakałam i ze strachu nie wychodziłam na zewnątrz. Udało mi się schować jakieś drobiazgi, np. nożyczki, które kilka miesięcy później pojechały z nami na Syberię, i które dotarły ze mną nawet tu, do Wrocławia. Rodzeństwo pomimo strachu również starało się coś robić. Z czasem zaczęło przychodzić coraz więcej miejscowych. Wśród nich pamiętam twarze osób, które znaliśmy na co dzień, np. ukraińskie dziewczęta uczęszczające do Koła Gospodyń Wiejskich. W sumie przyszło ok. trzydziestu, czterdziestu osób, które kręciły się po naszych pokojach i zabierały, co popadnie. Potrafili nawet wyrywać jakąś rzecz z rąk mamy, a położony przez ojca na wóz worek z pszenicą jeden z mężczyzn zabrał dla siebie. Szaber, który odbywał się na naszych oczach, trwał ok. siedmiu godzin, aż do naszego wyjazdu, i po nim również. Opowiadał o tym już po wojnie bratanek ojca z województwa rzeszowskiego, który przed wojną pomagał rodzicom w gospodarstwie. Nic mu nie zrobili, bo był parobkiem. Mógł więc pozostać w naszym domu na Wołyniu, z którego jednak po jakimś czasie uciekł. <br /> <br />Dobrze pamiętam scenę odjazdu. Kiedy ok. godziny 12 opuszczaliśmy nasz dom, na dworze padał deszcz i wiał silny wiatr. Było bardzo zimno. Widzę jak dziś, że za nami biegną kury. Pytałam wówczas mamy – „Mamo, kiedy wrócimy do domu?”. Odpowiedziała: „Nigdy”. <br /> <br /> <br />Czekanie na… Sybir <br /> <br />Mama i ja jechałyśmy na wozie, a tata szedł obok. Towarzyszył nam Ukrainiec. Pojechał z nami, bo chciał zaraz zabrać z powrotem konia i wóz. Żadna inna straż nam nie towarzyszyła. Do Równego było ok. 15 kilometrów. Nie docierało do mnie, że zostaliśmy wypędzeni. Do miasta dotarliśmy pod wieczór. Pojechaliśmy do znajomego, o nazwisku Górecki, który prowadził w Równem sklep. Tato przed wojną przywoził mu nabiał. Był mocno wystraszony, ale zgodził się przyjąć nas na nocleg. Całą noc przesiedzieliśmy na tobołkach w kuchni. Rano tato ze starszym bratem poszli szukać miejsca, w którym moglibyśmy się zatrzymać. Trafili do osiemdziesięcioletniej kobiety mieszkającej w suterenie. Wcześniej jej nie znaliśmy. W mieszkaniu była kuchnia i mały pokój. Ona mieszkała w kuchni, a my mieliśmy pokój. Tata kupił kilka wiązek słomy i rozścielił je na podłodze. Mieszkaliśmy tu przez prawie cztery miesiące, od 18 października do 10 lutego 1940 r. Tego dnia dla mnie, mojej matki, siostry i brata rozpoczęła się wędrówka w głąb piekła. <br /> <br /> <br /><a href="http://nowezycie.archidiecezja.wroc.pl/numery/112009/07.html" target="_blank">http://nowezycie.archidiecezja.wroc.pl/numery/112009/07.html</a></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/subSilver/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> </table>
fora.pl
- załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by
phpBB
© 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj