Sokal - historia i dzień dzisiejszy miasta i rejonu

Dr Aleksander Korman · Gość

Praca dra Aleksandra Kormana Stosunek UPA do Polaków na ziemiach południowo-wschodnich II Rzeczpospolitej wnosi nową wiedzę na ten temat. Autor w syntetycznej formie ukazał genezę tej zbrodniczej organizacji oraz jej cele i sposób działania. Zobrazował straty osobowe i materialne spowodowane przez nią oraz współczesną groźbę odradzania się banderowskiego ekstremalnego szowinizmu na Ukrainie.

Czytelnicy mają możliwość zapoznania się z nieznanymi lub mało znanymi dokumentami i faktami ilustrującymi działalność ukraińskich szowinistów. Autor jako niezależny badacz, przez kilkanaście lat gromadził nieznane dokumenty, relacje i materiały, co umożliwia poszerzenie wiedzy na ten temat. Bardzo duże osiągnięcie stanowi sporządzenie i udokumentowanie zestawienia 362 metod torturowania Polaków i zadawania śmierci.

Cenne uzupełnienie pracy stanowi obszerny wykaz literatury dotyczącej nacjonalistów ukraińskich oraz wstrząsające dokumentalne fotografie ukazujące niespotykane w dziejach ludzkości okrucieństwo oprawców z UPA

Gość

Fragmenty książki

Od Autora

Oddając czytelnikom niniejsze studium, dotyczące zdarzeń sprzed sześćdziesięciu lat, czuję się zobowiązany do pewnych wyjaśnień i zajęcia stanowiska odnośnie niektórych problemów. Praca jest niezwykle syntetyczna i dotyczy wybranych tematów w zakresie stosunków polsko-ukraińskich.

Fragmenty zawierają pewne novum i wiele walorów poznawczych.Czytelnik, chyba, wybaczy autorowi przedstawienie trzystu kilkudziesięciu metod tortur - źródłowo udokumentowanych - stosowanych przez OUN-UPA wobec spokojnej kresowej ludności polskiej. Konieczne wydaje się również zaakcentowanie, że rzekomo narodowo-wyzwoleńcza walka OUN-UPA, była frazesem, a ukraińscy nacjonaliści byli wyrzutkami narodu ukraińskiego i stanowili jego margines.Wybrane fotografie, niezwykle drastyczne w swoim wyrazie, stanowią świadectwa-dowody niewiarygodnych okrucieństw popełnionych przez skrajnych nacjonalistów z OUN i UPA i stanowią niejako podbudowę zestawionych powyżej metod zbrodni.

Zdjęcia dołączono w imię prawdy historycznej, która z upływem lat jest permanentnie fałszowana bądź przemilczana przez ukraińską historiografię szowinistyczną, a także rodzimych pseudohistoryków.Przedstawienie prawdy historycznej, dotyczącej Kresów Wschodnich RP i ocalenie jej od zapomnienia jest obowiązkiem nas żyjących wobec tych, którzy zmarli śmiercią okrutną tylko dlatego, że byli Polakami i kochali swoją ziemię rodzinną - odwieczną ziemię swoich przodków.

Ksiądz Józef Anczarski w swoich kronikarskich zapiskach z lat wojny zanotował: Niechaj cl, którzy ulegają złudzeniom ... Niech choćby w części odczują ból i katusze tych, którym wydłubano oczy, wycięto języki i łamano kości.Niech odczują tragedię żony i matki, brata i siostry. (...) Kto z Polaków chciał żyć - musiał uchodzić. Innego wyjścia nie było. (...)Kto nie żył w tych czasach na Kresach Wschodnich, nigdy nie pojmie i nie wyobrazi sobie tej grozy życia, jaka tam była, zwłaszcza po wioskach. (...) Życie jest największą ludzką wartością. (Pogrubienie liter-- A.K.).

Oprócz świadectw wynikających z fotografii załączono również wybrane dokumenty, m.in.: Polnisches Hilfs-Komittee -- Polskiego Komitetu opiekuńczego z marca 1944 r., świadczące o tym, że liczni osobnicy narodowości ukraińskiej o antypolskim nastawieniu po uprzednim zaopatrzeniu się w sposób nielegalny w różne dokumenty, wykazujące ich przynależność do narodowości polskiej (np. polskie Kennkarty, metryki), masowo uciekają z dystryktu Galicja, do czterech pozostałych dystryktów Generalnego Gubernatorstwa, jako rzekomi uchodźcy - Polacy.
Przemieszczenie się tysięcy ukraińskich skrajnych nacjonalistów-szowinistów do Polski Ludowej, w nowych pojałtańskich granicach państwowych, było zgodne z dyrektywami OUN. Część z nich obciążona zbrodniami ludobójstwa kresowej ludności polskiej zbiegła na Zachód, inni pozostali obywatelami polskimi i niektórzy z nich, a także ich adherenci - jako nielojalni obywatele polscy - działają w dalszym ciągu na szkodę interesu państwowego, narodowego i kresowego, chytrze i podstępnie, w myśl Dekalogu Ukraińskiego Nacjonalisty.

Zbrodnia ludobójstwa dokonana przez terrorystów OUN-UPA na kresowej ludności polskiej, powinna stać się elementem naszej pamięci historycznej, nie dla budzenia odwetu i dzielenia obydwu narodów, ale dla potępienia zbrodni, a następnie zbliżenia, współpracy i być może pojednania w przyszłości.Niezwykle pilną sprawą jest przerwanie tego upokarzającego milczenia i podjęcie - postulowanej od wielu lat - uchwały przez polskich parlamentarzystów, posłów i senatorów III Rzeczpospolitej Polskiej, potępiającej zbrodniczą działalność OUN-UPA w latach II wojny światowej, w stosunku do ludności polskiej na ziemiach południowo-wschodnich II Rzeczpospolitej Polskiej.

Trzeba to uczynić w imię godności narodowej i prawdy historycznej. Setki tysięcy obywateli naszego kraju mają prawo do publicznego uczczenia pamięci ofiar ludności polskiej na kresach i potępienia zbrodniarzy.Stosunki polsko-ukraińskie muszą być oparte na zasadach cywilizacyjnych -- na prawdzie, sprawiedliwości i wzajemnym szacunku, a nie na zasadach gwałtu, podstępu, fałszu, kłamstwie obłudzie i przemilczaniu.

Należy dodać, że nasze Kresy Wschodnie od wieków były przedmiotem depolonizacji poprzez ukrainizację i rusyfikację - pozbawianie ziemi i kredytów, kultury i obyczajów, oświaty i języka, deportacje i katorżnicze zsyłki, wreszcie indywidualne oraz zbiorowe mordy i rzezie.Wybitny znawca zagadnienia prof. dr hab. Janusz Kotlarczyk na konferencji naukowej Oddziału Polskiej Akademii Nauk w Krakowie i Uniwersytetu Jagiellońskiego pt. Polacy- Ukraińcy na przestrzeni dziejów, która odbyła się 15 października 1997 r., na podstawie swoich badań wykazał, że w ramach akcji Roś kniaź kijowski Jarosław (Mądry) deportował ludność lechicką z Ziemi Czerwieńskiej (Grodów Czerwieńskich) daleko na Wschód i Północ.

Przy czym stolicą Ziemi Czerwieńskiej nie był żaden Czerwień nad Bugiem, lecz leżący daleko na Wschodzie Czerwonogród. Wcześniej już takiej delechizacji dokonał kniaź Włodzimierz zwany Wielkim, który ochrzcił Ruś, założył na Wołyniu gród swojego imienia, a Lechitów (Polaków) z okolic dzisiejszego Lwowa i Halicza deportował na najdalsze krańce swego księstwa.
Ci dwaj władcy dali przykład, jak należy rozwiązywać kwestie narodowe carom rosyjskim, Stalinowi i wreszcie Banderze i OUN-UPA.W rezultacie okrutnych ludobójczych działań niemieckich oraz stalinowsko-sowiecko-ukraińskich, a także banderowskich działań ludobójczych w czasie II wojny światowej, w zasadniczy sposób zmieniły się stosunki narodowościowe na Kresach Wschodnich II RP.

W historii Polski zdezaktualizowały się dwie koncepcje polityczne-Polski Jagiellonów, dominującej politycznie na wschód od Bugu, oraz Polski Mocarstwowej stawiającej czoła naporowi Niemiec i Rosji.Po 1945 r. radykalnie zmienił się model stosunków politycznych w Polsce i Europie Środkowej i nadal ulega zmianom w związku z globalizacją.

Mniej boli pisanie okrutnej prawdy, aniżeli jej przemilczanie

Umownie przyjmuje się, że tzw. Ukraińska Powstańcza Armia (dalej zwana umownie UPA) powstała w dniu 14 października 1942 r.' i posiadała charakter bardziej kryminalny, aniżeli militarny [1]. UPA stanowiła zbrojne ramię terrorystycznej Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i działała nielegalnie w końcowym etapie II wojny światowej, a także jeszcze kilka lat po jej zakończeniu dopuszczając się zbrodni ludobójstwa na kresowej ludności polskiej, będącej pod sowiecką i niemiecką okupacją wojenną. Członkowie tej formacji przeważnie nazywani byli przez Ukraińców i Polaków banderowcami.

Gość

Samozwańcza UPA

UPA nie była zatem zbrojnym ramieniem emigracyjnego rządu ukraińskiego - jak to miało miejsce w przypadku Armii Krajowej (AK) -- a termin UPA przywłaszczony został od bulbowców i jest nieadekwatny.UPA była wspierana przez NKWD w aspekcie antypolskim tj. depolonizacji Małopolski Wschodniej i Wołynia, przede wszystkim poprzez zbrodnie przeciw ludzkości, a także była wspierana przez niemiecką służbę specjalną - Abwehrę - II przeciw leśnym oddziałom Armii Krajowej i sowieckim partyzantom, pod banderowskim czerwono-czarnym sztandarem.Jest to odrębny temat badawczy.

Gość

Małopolska Wschodnia, a nie "Zachodnia Ukraina"

Terenem aktywnych działań UPA w latach 1942-1945 było przede wszystkim południowo-wschodnie terytorium II Rzeczypospolitej Polskiej (RP). gdzie na kresowej ludności polskiej dokonywała zbrodni ludobójstwa,w związku z programowym zadaniem całkowitej depolonizacji tych ziem i oderwania ich od II Rzeczypospolitej Polskiej.Ziemie te znajdowały się wówczas pod okupacją narodowo-socjalistycznej III Rzeszy niemieckiej, w rezultacie kontynuowania działań wojennych w dniu 22 czerwca 1941 roku pod hasłem - Drang nach Osten!, a następnie pod okupacją Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) w ramach również imperialistycznego hasła Dawaj na Zapad!, Sowiet na ciełyj swiet!.

Ta druga sowiecka okupacja ziem wschodnich trwała formalnie od 3 stycznia 1944 r. do 5 lutego 1946 r., tj. do czasu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych Umowy o polsko - radzieckiej granicy państwowej między Rzeczypospolitą, a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, sporządzonej i podpisanej w Moskwie w dniu 16 sierpnia 1945 r. przez upoważnione osoby - Osóbkę-Morawskiego i Wiaczesława Mołotowa. (Dziennik Ustaw RP z 1947 r., nr 35, poz. 167 i 168).

Traktowanie II Rzeczypospolitej Polskiej w czasie II wojny światowej, jako vacuum polityczne przez III Rzeszę Niemiec i ZSRR, było wrogim przejawem ich służb dyplomatycznych.Jak wynika z treści uchwały Trybunału Konstytucyjnego RP z dnia 30 kwietnia 1996 r. określenie terytorium ziem polskich II RP oznacza terytorium w granicach ustalonych Traktatem Ryskim z dnia 18 marca 1921 r. (Dz.U. RP z 1921 r., nr 49, poz. 299) istniejącym do czasu ratyfikacji w dniu 5 lutego 1946 r. Umowy polsko-radzieckiej granicy państwowej, podpisanej w dniu 16 sierpnia 1945 r., o której wyżej mowa.Żenujący wydaje się fakt - o stanie tak dużej sowietyzacji umysłów u nas - że sprawa państwowej granicy wschodniej II RP wydawałaby się oczywista, wyjaśniona była aż przez Trybunał Konstytucyjny na wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich przy okazji ustalenia wykładni przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

Warto w tym miejscu uczynić dygresję przed rozwinięciem tematu i zauważyć, że niektóre osoby nawet niekiedy ze stopniami naukowymi i tytułami profesorskimi - których nie wymienia się z imienia i nazwiska - używają w słowie i piśmie nieadekwatnego terminu Zachodnia Ukraina w odniesieniu do południowo-wschodnich ziem II RP, zamiast np. Małopolska Wschodnia i Wołyń.

Wiadomo, że używanie takiego terminu Zachodnia Ukraina jest niewłaściwe i merytorycznie błędne, ponieważ nie posiada charakteru geograficznego bowiem dotyczy nie Ukrainy, lecz Podola, Pokucia, Wołynia itd., ani politycznego, ponieważ w administracyjnym podziale II RP były to województwa: lwowskie, stanisławowskie, tarnopolskie i wołyńskie.

Terminu Zachodnia Ukraina nie używał nawet Lenin, a wprowadził i rozpowszechnił go Stalin na użytek propagandowy, m.in. w związku z dokonaną agresją na II Rzeczpospolitą Polską w dniu 17 września 1939 r., usprawiedliwiając ją przed opinią światową wyzwoleniem braci Ukraińców, zamieszkałych na tych terytoriach obok Polaków, Żydów, Ormian, Czechów, a także innych narodowości.

Do dnia dzisiejszego występują przypadki wystawiania przez ukraińskie władze państwowe na Zachodzie od Zbrucza, różnych dokumentów urzędowych w obrocie zagranicznym, zawierających urzędowe fałszerstwa, np. nazw miejscowości, powiatu czy kraju z okresu II RP, a przez władze polskie stan ten jest tolerowany, a oto przykłady ukrainizacji miejsc urodzenia: Kosów w 1927 r. podaje się Ukraina Iwano Frankowskie województwo, zamiast np. "II Rzeczpospolita Polska, województwo Stanisławów" lub Brody w roku 1935 -

Ukraina zamiast Polska. Jest to odrębny temat - dotychczas nie podejmowany - do uregulowania kanałami dyplomatycznymi.W rezultacie postanowień powołanej na wstępie Umowy z dnia 16 sierpnia 1945 r., polsko-radziecka granica państwowa została przesunięta na zachód o około 300 km na korzyść Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, Białoruskiej SRR i Litewskiej SRR, a Polska - pod dyktatem Moskwy - utraciła ponad połowę swojego terytorium wraz z takimi miastami wojewódzkimi jak: Lwów, Stanisławów, Tarnopol, Łuck, Brześć n/B., Nowogródek i Wilno.

Poniosła Polska przy tym, przeogromne straty gospodarcze [2].Był to wynik sowieckiej polityki faktów dokonanych i zawartego tajnego układu znanego pod nazwą Pakt Ribbentrop-Molotow z dnia 23 sierpnia 1939 r. stanowiący o IV rozbiorze Polski. Pakt ten nie posiada mocy obowiązującej, w świetle prawa międzynarodowego.

Gość

Rebelia nielojalnych obywateli polskich

Wraz z granicą państwową, również przemieściły się na Zachód w zasadzie cztery bataliony - kurenie UPA - Bajdy, Rena, Żaliźniaka i Berkuta na terytorium Państwa Polskiego już w nowych, pojałtańskich [3] granicach. Łącznie terrorystów było około 2 500 z UPA i 200 Służby bezpeky OUN (Stan początkowy). Kontynuowały one w dalszym ciągu zbrodnie ludobójstwapolskiej ludności na Przedkarpaciu i w Beskidach Wschodnich Karpat, tzw. Bieszczadach, zmierzając do oderwania integralnej południowo-wschodniej części już i tak poważnie zmniejszonego terytorium II RP - Chełmszczyzny, Podlasia i Bieszczad i przyłączenia ich do Ukrainy choćby sowieckiej. Terroryści OUN-UPA rozpowszechniali hasło: Polacy do ziemi, Niemcy do Berlina, po Rzeszów Ukraina. Była to rebelia nielojalnych obywateli polskich -Ukraińców i Łemków wobec Narodu i Państwa Polskiego.
W zaistniałej sytuacji politycznej, tj. braku lojalności wobec Państwa Polskiego niektórych obywateli polskich etnicznej grupy łemkowsko-rusińsko-ukraińskiej, repatriacja Rusinów-Ukraińców do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej oraz przesiedlenie Łemków i niektórych Ukraińców oraz rodziny mieszane na Zachodnie i Północne Ziemie Polski Ludowej - Operacja "Wisła" -była w pełni uzasadniona. Przesiedleni otrzymali nie tylko pomoc finansową i materialną, ale osiągnęli również wysoki awans cywilizacyjny, a być może uratowali także życie opuszczając teren starć zbrojnych z ukraińskimi rebeliantami.Utrwalany pogląd w polskiej literaturze o zbiorowej odpowiedzialności za deportację - przesiedlenie nie jest w pełni uzasadniony. Każda bowiem rodzina przesiedlana - jako nielojalna - posiadała odrębnie opracowanąprzez władze pisemną opinię, która w zalakowanej kopercie była przekazywana przez konwojentów władzom w nowym miejscu osiedlenia.Zbiorowej odpowiedzialności więc nie było. Przesiedlenie nie było żadną represją, lecz niezbędną prewencją zastosowaną w interesie państwowym. Terroryści OUN-UPA przybyli przeważnie z Wołynia i Podola do Bieszczad pod hasłem: Polacy do ziemi! Niemcy do Berlina! Po Rzeszów Ukraina! - kontynuując okrutne mordy ludności polskiej i zmierzając do oderwania południowo-wschodnich ziem od Polski Ludowej już i tak w okrojonych granicach pojałtańskich. Ponadto, rebelianci przeciwdziałali repatriacji Rusinów-Ukraińców do Ukraińskiej SRR.Była to rebelia dokonana przeciwko narodowi polskiemu w kilku prawnych kategoriach. Wszelkie inne przyczyny rebelii rozpowszechniane dzisiaj, stanowią propagandę na użytek ukraińsko-szowinistyczny.

Pociąganie do odpowiedzialności karno-sądowej członków OUN-UPA, sprawców okrutnych z reguły zbrodni, ukraińscy skrajni nacjonaliści-szowiniści i ich adherenci, uważają za przejaw wyrządzania krzywdy.W celu dalszego zobiektywizowania faktów należy stwierdzić, że Centralny Obóz Pracy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Jaworznie -utworzony w roku 1945 - posiadał charakter karny, w którym osadzani byli początkowo esesowcy, volksdeutsche, akowcy, członkowie WiN, patriotyczna młodzież szkolna, harcerze Szarych Szeregów, polscy żołnierze powracający do Ojczyzny, którzy służyli w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. W latach 1947-1949 byli tam również członkowie OUN-UPA - rebelianci i nielojalni obywatele polscy. Ci ostatni, byli w zdecydowanej mniejszości i wrzaskliwe nagłaśnianie dzisiaj, iż Obóz w Jaworznie był utworzony dla niewinnych Łemków i Ukraińców, jest fałszowaniem prawdy historycznej. Żaden Łemek czy Ukrainiec nie był osadzony w Obozie przypadkowo, lub bez istotnej przyczyny. Każda osoba była aresztowana w związku z prowadzonym śledztwem na podstawie decyzji prokuratora wojskowego, przy czym kilkadziesiąt procent było pod zarzutem udzielania pomocy, bądź wspierania rebeliantów tzw. UPA.Niektórzy osadzeni w Obozie Łemkowie i Ukraińcy wykonywali haniebne funkcje - blokowych i kapo. Znęcali się nad Polakami i zmuszali ich do najbardziej hańbiących posług.

W Obozie wybuchła epidemia tyfusu powodująca żniwo śmierci wśródosadzonych, w tym 161 Łemków i Ukraińców. Prokuratura ustaliła, że tych 161 zgonów, należy zaliczyć do zgonów naturalnych. Były również przypadki łamania prawa w Obozie przez personel straży obozowej. Jednakże wobec sprawców tych czynów Prokuratura zmuszana była postępowanie zawiesić z powodu niemożności - po upływie 50 lat - identyfikacji sprawców, względnie już nieżyjących. Naczelnikiem Obozu był początkowo kpt. NKWD Iwan Mordasow, a później kpt. Salomon (Szloma) Morel, który schronił się w Izraelu (Tel Awiw ul. Bialika) w celu uniknięcia wymiaru sprawiedliwości. Jego ekstradycji bezskutecznie domagała się prokuratura polska i niemiecka. Izrael nie wydaje nikomu swoich obywateli, choćby byli sprawcami najcięższych zbrodni.Polscy patrioci - Jaworzniacy, od sześciu lat mają swój pomnik - obelisk na terenie Obozu, wzniesiony ze środków społecznych. Jednakże, dzięki Prezydentowi RP Aleksandrowi Kwaśniewskiemu i jego doradcom ze Związku Ukraińców w Polsce, ze środków państwowych powstał pomnik-monument również na tym samym terenie Obozu. Tworzą go dwa półkoliste skrzydła przecięte, a pomiędzy nimi widać dwa krzyże -- łaciński i bizantyjski. Napis w jęzkach polskim, ukraińskim i niemieckim brzmi: Pamięci Polaków, Ukraińców, Niemców, tych wszystkich, którzy cierpieli niewinnie, jako ofiary terroru komunistycznego, więzionych, zamordowanych, zmarłych w latach 1945--1956 w Centralnym Obozie Pracy Ministerstwu Bezpieczeństwa Publicznego w Jaworznie. Ze względu na kontrowersyjną treść napisu i fałszywą odnośnie Ukraińców, działanie to zostało nazwane przez premiera Jerzego Buźka hańbą domową, a Jaworzniacy pomnik ten nazwali Pomnikiem Hańby, a Prezydenta RP A. Kwaśniewskiego ...Pomimo licznych protestów, m.in. senator Marii Berny, pomnik-monument został przez Prezydenta RP odsłonięty w dniu 24 maja 1998 r.Przydent Niemieckiej Republiki Federalnej szanując się - pomimo zaproszenia - nie wziął udziału w tej kompromitującej uroczystości, a przedstawiciel Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie oświadczył, że Niemcy z esesowcami i upowcami nie mają i mieć nie chcą nic wspólnego. Prezydent RFN nie przybył na odsłonięcie wspomnianego pomnika, bowiem dobrze wie kim była UPA i że odegrała ona niegorszą rolę od hitlerowskich oprawców w KZ Auschwitz-Birkenau.Natomiast przybyły: Prezydent Republiki Ukraińskiej Leonid Kuczma odsłaniał wprawdzie pomnik, ale znając zapewne prawdę o UPA, przez cały czas miał głowę spuszczoną,, jakby bał się wzroku kogoś z Polaków, wykazując zawstydzającą obojętność.Przemówienie Prezydenta RP Kwaśniewskiego zawierało kłamstwa i hipokryzję. Mówił o prawdzie - teoretycznie, a praktycznie realizował kłamstwo i jego formę przemilczanie
.
Była to racja Prezydenta RP Kwaśniewskiego, a nie narodu polskiego, było przejawem poniewierania godności narodowej. Takie proupowskie działania w Polsce, torują drogę do rehabilitacji OUN-UPA i uzyskanie w Ukrainie uprawnień kombatanckich. (Por. Edward Prus. Operacja "Wista". Fakty-Fikcje-Refleksje, Wrocław 2002, Noriom, s 111-117 Bezsilny krzyk Jaworzna).Niezwykle wymownym jest fakt, że Prezydent RP Kwaśniewski, ani jego przedstawiciele nie wzięli udziału w dniu 25 września 1999 r. w odsłonięciu Pomnika Ofiar Banderowskiego Ludobójstwa we Wrocławiu przy bulwarze Ksawerego Dunikowskiego nad Odrą, wzniesionego ze środków społecznych. Nie prawda zatriumfowała w stosunkach polsko-ukraińskieh, lecz kłamstwo, fałsz i obłuda. (Por. Edward Prus, Operacja (...) s. 117-124 Pomnik Ofiar Banderowskiego Ludobójstwa).Inny przykład. W dniach 18-19 kwietnia 2002 roku zorganizowana została konferencja popularno-naukowa w Krasiczynie przez Instytut Pamięci Narodowej (IPN), poświęcona Operacji "Wisła" z udziałem specjalnie dobranych politycznie historyków - wśród których nie brakło jawnych fałszerzy, działaczy Związku Ukraińców w Polsce oraz ambasadora Ukrainy w Warszawie.

Była to antypolska konferencja zorganizowana przez prezesa Leona Kieresa, profesora UWr, na której nie dominowała prawda, ani polska racja stanu ... Nad konferencją unosił się duch tajnej uchwały Prowodu OUN z 22 czerwca 1990 r. Unikano na konferencji słowa rzeź i zastępowano go słowami "wzajemna i krwawa czystka etniczna", "walka bratobójcza" "konflikty", a nawet "starcie dwóch nacjonalizmów".Prezydent RP Kwaśniewski wystosował do uczestników konferencji list, który prawdopodobnie nie został opublikowany in extenso, w polskich środkach przekazu, na skutek czego nie jest powszechnie znany. Natomiast pełny tekst opublikował ukraiński tygodnik ,Nasze Słowo" 2002 nr 17. Wobec tego, podano szersze fragmenty tego listu, odczytanego przez przedstawiciela Kancelarii Prezydenta W. Śmidowskiego:

,,(...) Życie w wolnym i demokratycznym kraju pozwoliło nam poruszać tematy ..tabu", (...). Lata komunistycznej hibernacji (termin nieadekwatny -- A.K.) doprowadziły do zafałszowania obrazu przeszłości. (...) Dopiero dziś, w wolnej i pluralistycznej dyskusji w szerszym i bardziej wrażliwym spojrzeniu, wyłania się prawda. (...) Ogromnym cierniem na stosunkach między Polakami i Ukraińcami położyła się druga wojna światowa. Ścierające się w Europie totalitaryzmy pchnęły obu narody przeciwko sobie, a tragiczne wydarzenia czasu wojny wlały w ich serca wrogość i nieufność. (...)... 28 kwietnia 1947 roku, rozpoczęła się niesławna Akcja "Wisła". (...) nadal istnieje wiele kontrowersji wokół przyczyn, przebiegu oraz skutków Akcji "Wisła". Nie milkną spory historyków. (...) Pozostawiając rozstrzygnięcia fachowcom, kompetentnym badaczom historii, chciałbym odnieść się do ogólnoludzkiego, wymiaru moralnego sprawy. Przez lata utarło się przekonanie, że Akcja "Wisła" była bezpośrednią konsekwencją ukraińskich zbrodni na Wołyniu. (...) Jednak takie rozumowanie jest nie tylko błędne - jest wręcz etycznie niedopuszczalne. Uderzenie w całą społeczność ukraińską żyjącą w Polsce było zastosowaniem zasady odpowiedzialności zbiorowej, na które nie powinno i nie może być zgody (...). Z punktu widzenia integralności państwa polskiego można zrozumieć działania wojskowe wobec ukraińskiej partyzantki, która dążyła do okrojenia terenów Polski. Nie mogły one jednak stanowić żadnego usprawiedliwienia do brutalnej pacyfikacji wsi ukraińskich, a tym bardziej dla przymusowych wysiedleń stu kilkudziesięciu tysięcy ludności cywilnej, również z regionów gdzie Ukraińska Powstańcza Armia miała znikome poparcie, bądź w owym czasie już nie istniała. Akcja "Wisła" i całe bezduszne postępowanie władz wobec ludności ukraińskiej powinny zostać jednoznacznie potępione. W imieniu Rzeczypospolitej chciałbym wyrazić ubolewanie wszystkim tym, którzy ucierpieli w wyniku haniebnych działań. (...)"

Treść listu jest tendencyjna i niezwykle fałszywa, a dla autora wręcz kompromitująca. Pochopne wyciąganie fałszywych wniosków, na podstawie nieprawdziwych i niezweryfikowanych naukowo przesłanek, nie przynosi Prezydentowi RP Kwaśniewskiemu należnej wiarygodności i może poniżać go w oczach narodu polskiego.Gdyby nie Operacja "Wisła", okrucieństwa i zbrodniczość rebeliantów OUN-UPA, trwałyby być może jeszcze przez dziesięć lat. Pozytywnie należy ocenić wyrażenie przez Prezydenta RP tylko ubolewania, a nie przeproszenia, co posiada istotne znaczenie w skutkach takiego oświadczenia. Na konferencji był odczytany również list prezesa IPN Leona Kieresa, godny uwagi ze względu na przedstawienie w nim tezy banderowskieh fałszerzy historii, iż celem Akcji "Wisła" było nie tylko zwyciężenie UPA, ale i przeprowadzenie asymilacji Ukraińców, deportowanych na ziemie Zachodnie i Północne Polski.Wielu Polaków jednoznacznie uznało konferencję krasiczyńską za antypolską prowokację, która ma przesłonić 60. rocznicę - przypadającą w 2003 roku - rozpoczęcia przez rebeliantów OUN-UPA masowych rzezi kresowej ludności polskiej. (Por. E. Prus, Operacja (...) s. 125-129 Uzupełnienie).

Należałoby stwierdzić, że problematyka UPA stanowi wewnętrzną sprawę Polski, a nie Republiki Ukrainy i wszelkie podejmowane czynności urzędowe przez władze ukraińskie odnośnie działalności UPA i jej członków na terenie południowo - wschodnich ziem II RP, tj. do 5 lutego 1946 r. mogą stanowić niedopuszczalną ingerencję w wewnętrzne sprawy Polski.Fakt tej translokacji czterech kureni UPA ze Wschodu na Zachód, a w szczególności względnie dobre ich uzbrojenie, zasługuje na wnikliwe prace badawczo naukowe przez rzetelnych i nie dyspozycyjnych historyków, posiadających możliwość wykorzystania niezbędnych zasobów archiwalnych Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych (NKWD) oraz archiwum OUN. Wiadomo m.in. z doniesień polskiej prasy konspiracyjnej i literatury powojennej, że były przeprowadzane tajne rozmowy pomiędzy przedstawicielami OUN oraz NKWD, których szczegółowa treść i konwencjonalne ustalenia dla polskich historyków chyba nie są znane. Jest to ciekawy, nie zbadany jeszcze temat do podjęcia prac badawczo naukowych.Depolonizacja Ziem Wschodnich rozpoczęta jeszcze za czasów I Rzeczypospolitej Polskiej od pierwszego rozbioru Polski w 1772 roku przez zaborców: rosyjskiego i austriackiego, była później konsekwentnie stosowana ; zakończona już na terytorium II Rzeczypospolitej Polskiej przez terrorystów OUN-UPA, w zasadzie w roku 1945.

Gość

Wirtuozeria banderowskiej zbrodniczości i gwałtu -co najmniej 362 metody tortur

W rezultacie zabójstw indywidualnych, a potem mordów zbiorowych i rzezi kresowej ludności polskiej, terroryści OUN, a później OUN-UPA w okresie II wojny światowej w latach 1939-1945 i jeszcze kilka lat po jej zakończeniu zabili - przyjmując szacunkowo - kilkaset tysięcy bezbronnych kobiet, mężczyzn, dzieci i starców, przy czym większość z nich zginęła w tak straszliwych okolicznościach i z zastosowaniem tak wymyślnych tortur, przede wszystkim fizycznych, a niekiedy i psychicznych, że cywilizowany człowiek XXI wieku nie może tego pojąć i w to uwierzyć.

Jak wynikało z danych liczbowych zawartych w konspiracyjnym czasopiśmie polskich władz podziemnych, tylko w woj. tamopolskim i tylko w okresie od listopada 1943 do stycznia 1944 roku z rąk OUN-UPA z łącznej liczby zamordowanych Polaków - w torturach zginęło 98,9% osób - bezbronnych kobiet, mężczyzn, dzieci i starców, które zostały jak podano "w bestialski sposób zakatowane."Oprawcy OUN-UPA zabijali z chęci i potrzeby zabijania, aby drwić i rozkoszować się swoim bestialskim okrucieństwem, aby upajać się widokiem tortur, męczarnią zarówno dorosłych jak i dzieci oraz rozpaczą bezbronnych ofiar.

Metody tortur fizycznych i psychicznych oraz różnych średniowiecznych okrucieństw, byty niejako ujednolicone i występowały na całych południowo--wschodnich ziemiach II RP w sposób identyczny, bądź analogiczny. Można było odnieść wrażenie, że dokonywali je specjalnie w tym celu przeszkoleni przez OUN ludzie, pochodzący z negatywnej selekcji swoich członków.

Znany rosyjski literat Aleksander Sołżenicyn wymienił ponad 50 metod tortur stosowanych w śledztwie przez NKWD, np. zdejmowanie paznokci czy przypalanie ciała rozpalonym papierosem. Członkowie OUN-UPA banderowcy prześcignęli znacznie NKWD stosując o wiele liczebniejsze i okrutniejsze rodzaje tortur wobec Polaków, a niekiedy i wobec swoich rodaków nie akceptujących ich zbrodniczych praktyk.

(...)

Gość

Zestawienie 362 metod tortur stosowanych przez UPA na Polakach

Zestawienie 362 metod tortur fizycznych, a także psychicznych, stosowanych wobec Polaków przez terrorystów OUN i UPA oraz innych ukraińskich szowinistów w latach II wojny światowej 1939-1945 i po jej zakończeniu na południowo-wschodnich ziemiach II RP, będących pod okupacją sowiecką i niemiecką.Ze względu na brak powszechnej znajomości tych okrucieństw w społeczeństwie polskim oraz mając na uwadze pedagogikę społeczną, wymieniono szczegółowo niektóre przypadki stosowanych - przez terrorystów OUN-UPA w praktyce tortur fizycznych i okrucieństw oraz tortur psychicznych wobec kobiet, mężczyzn, dzieci i starców narodowości polskiej, jakie stwierdziłem w wyniku wieloletnich prac badawczych, udokumentowanych źródłowo:

1. Wbijanie dużego i grubego gwoździa do czaszki głowy.

2. Zdzieranie z głowy włosów ze skórą (skalpowanie).

3. Zadawanie ciosu obuchem siekiery w czaszkę głowy.

4. Zadawanie ciosu obuchem siekiery w czoło.

5. Wyrzynanie na czole "orła".

6. Wbijanie bagnetu w skroń głowy.

7. Wyłupywanie jednego oka.

8. Wybieranie obu oczu.

9. Obcinanie nosa.

10. Obcinanie jednego ucha

11. Obrzynanie obydwu uszu.

12. Przebijanie zaostrzonym grubym drutem ucha na wylot drugiego ucha.

13. Obrzynanie warg.

14. Obcinanie języka.

15. Pieczenie żywcem w piecu chlebowym.

16. Podrzynanie gardła i wyciąganie przez otwór języka na zewnątrz.

17. Podrzynanie gardła i wkładanie do otworu szmaty.

18. Wybijanie zębów.

19. Łamanie szczęki.

20. Rozrywanie ust od ucha do ucha.

21. Kneblowanie ust pakułami przy transporcie jeszcze żywych ofiar.

22. Podcinanie szyi nożem lub sierpem.

23. Zadawanie ciosu siekierą w szyję.

24. Pionowe rozrąbywanie siekierą głowy.

25. Skręcanie głowy do tyłu.

26. Robienie miazgi z głowy przez wkładanie głowy w ściski zaciskane śrubą.

27. Obcinanie głowy sierpem.

28. Obcinanie głowy kosą

(...)

65. Łamanie kości rąk w kilku miejscach tępym narzędziem.

66. Łamanie kości nóg w kilku miejscach tępym narzędziem .

67. Przecinanie tułowia na wpół piłą ciesielską, obłożonego z dwóch stron deskami.

68. Przecinanie tułowia na wpół specjalną piłą drewnianą.

69. Obcinanie piłą obu nóg.

70. Posypywanie związanych nóg rozżarzonym węglem.

71. Przebijanie gwoździami rąk do stołu, a stóp do podłogi.

72. Przybijanie w kościele na krzyżu rąk i nóg gwoździami.

73. Zadawanie ciosów siekierą w tył głowy, ofiarom ułożonym uprzednio twarzą do podłogi.

74. Zadawanie ciosów siekierą na całym tułowiu.

75. Rąbanie siekierą tułowia na części.

76. Łamanie na żywo kości nóg i rąk w tzw. kieracie.

77. Przybijanie nożem do stołu języczka małego dziecka, które później wisiało na nim.

78. Krajanie dziecka nożem na kawałki i rozrzucanie ich wokół.

79. Rozpruwanie brzuszka dzieciom.

80. Przybijanie bagnetem małego dziecka do stołu.

81. Wieszanie dziecka płci męskiej za genitalia na klamce drzwi.

82. Łamanie stawów nóg dziecka-

83. Łamanie stawów rąk dziecka.

84. Zaduszenie dziecka przez narzucenie na nie różnych szmat.

85. Wrzucanie do głębinowych studni małych dzieci żywcem.

86. Wrzucanie dziecka w płomienie ognia palącego się budynku.

87. Rozbijanie główki niemowlęcia przez wzięcie go za nóżki i uderzenie o ścianę lub piec.

88. Powieszenie za nogi zakonnika pod amboną w kościele.

89. Wbijanie dziecka na pal.

90. Powieszenie na drzewie kobiety do góry nogami i znęcanie się nad nią poprzez odcięcie piersi i języka, rozcięcie brzucha i wybieranie oczu oraz odcinanie nożami kawałków ciała.

91. Przybijanie gwoździami małego dziecka do drzwi.

92. Wieszanie na drzewie głową do góry.

93. Wieszanie na drzewie nogami do góry.

94. Wieszanie na drzewie nogami do góry i osmalanie głowy od dołu ogniem zapalonego pod głową ogniska.

95. Zrzucanie w dół ze skały.

96. Topienie w rzece.

97. Topienie poprzez wrzucenie do głębinowej studni.

98. Topienie w studni i narzucanie na ofiarę kamieni.

99. Zadźganie widłami, a potem pieczenie kawałków ciała na ognisku.

100. Wrzucenie dorosłego w płomienie ogniska na polanie leśnej, wokół którego ukraińskie dziewczęta śpiewały i tańczyły przy dźwiękach harmonii.

(...)

341. Wrzucanie do klozetowego szamba żywych ofiar oraz bicie żelaznym narzędziem po głowie i ciskanie ich w głąb tego szamba.

342. Podwieszanie pod pachy na drzewie w lesie i palenie pod ofiarą gałęzi i chrustu.

343. Wiązanie rąk drutem i zadawanie na całym ciele ran kłutych.

344. Oskalpowanie - ściągnięcie skóry z głowy i twarzy - wraz z wybraniem oczu, obcięciem uszu, przecięciem krtani i wyciągnięciem przez nią języka.

345. Obcięcie genitaliów, wydłubanie oczu i skłucie całego ciała cienkimi igłami.

346. Porąbanie ośmiomiesięcznego dziecka na cztery części.

347. Rozbieranie do naga, związywanie ofiary drutem kolczastym i wpychanie do przerębli pod lód rzeki.

348. Przybicie bagnetem do stołu kilkumiesięcznego dziecka i włożenie mu do ust kawałka niedojedzonego kiszonego ogórka.

349. Duszenie sznurem zakładanym na szyję i zabijanie ciosem noża w serce.

350. Wyrywanie księżom wyznania rzymsko - katolickiego pulsujących serc z piersi, a niekiedy prezentowanie ich widzom i odliczanie na zegarku czasu trwanie agonii.

351. Duszenie drutem kolczastym.

352. Wypruwanie dzieciom wnętrzności i rozwieszanie jelit na ścianie w jakiś nieregularny sposób wraz z kartką wiszącą na gwoździu z napisem w ukraińskim języku: "Polska od morzu do morza!".

353. Przybijanie dzieci do ściany z rozkrzyżowanymi rękami.

354. Wyłamywanie dzieciom stawów rąk i nóg i przybicie martwego dziecka do stołu - na oczach dorosłych osób.

355. Pozbawienie życia dwudziestoma dwoma i więcej ciosami noża.

356. Przymocowanie tułowia do oparcia i rzucanie w nie nożami.

357. Wiązanie - skuwanie rąk drutem kolczastym.

358. Zadawanie śmiertelnych uderzeń łopatą.

359. Przybijanie rąk do progu mieszkania.

360. Przebijanie kołami dzieci na wylot.

361. Wleczenie ciała po ziemi za nogi związane sznurem.

362. Przybijanie małych dzieci dookoła grubego, przydrożnego drzewa, tworząc w ten sposób tzw. "wianuszki".

Video-Lux

tok · Gość

Wschowa.
Jest już gotowy pomnik poświęcony Polakom z Kresów Wschodnich

Na sobotę zaplanowano odsłonięcie pomnika poświęconego Polakom z Kresów Wschodnich. Monument jest już gotowy.

Starania o budowę tego pomnika trwały od miesięcy. Jest już gotowy. Przypomina kamienną pochodnię, z tablicami. Stanął na skwerku, tuż obok wschowskiego urzędu skarbowego. Komitet Pamięci Polaków Przybyłych z Kresów Wschodnich oraz włodarze gminy w ten sposób chcą przypomnieć, o bliskich, którzy zginęli z rąk ukraińskich nacjonalistów. A także tych, którzy przybyli na Ziemię Wschowską z tamtych stron.

Uroczyste odsłonięcie monumentu zaplanowano na sobotę 15 listopada. Impreza rozpocznie się o godz. 9.00 mszą św. w kościele św. Stanisława Biskupa. Około 10.15 orszak wyruszy ze świątyni na plac pod pomnikiem. Samo odsłonięcie zaplanowano na 10.30.

(tok)

Sokal

.

Udział Ukraińców w zdławieniu Powstania Warszawskiego
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
1 sierpnia 1944 r. wybuchło Powstanie Warszawskie, które trwało 63 dni. Była to powszechna, wyzwoleńcza walka zbrojna Armii Krajowej i ludności Warszawy z hitlerowskimi/niemieckimi okupantami.
.
W tej nierównej walce, toczonej w warunkach druzgocącej przewagi niemieckiej i wobec odmowy udzielenia pomocy powstańcom przez Stalina i z braku pomocy militarnej i dyplomatycznej ze strony Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych Ameryki, zginęło ok. 18 tys. powstańców i ok. 150-200 tys. ludności cywilnej, a wielkie miasto – stolica Polski miało przestać istnieć.
.
Po Powstaniu cała pozostała ludność została wysiedlona m.in. do obozów koncentracyjnych i zagłady oraz na roboty przymusowe do Niemiec.
.
Opustoszała Warszawa stała się terenem działalności specjalnych oddziałów niemieckich i ukraińskich, które paląc i wysadzając, zniszczyły 80% miasta. Podczas Powstania wróg nie tylko dopuścił się zbrodni wojennych wobec ludności Warszawy, ale wręcz potwornej zbrodni ludobójstwa.
.

Na foto:Członkowie SS Galizien składają przysięgę | fot. bibula.com
.